Τριπλή Μέρα Μνήμης και Αγώνων η σημερινή

Κατασκευή στον παιδικό σταθμό στην Τασκένδη (Ε.Σ.Σ.Δ.) το 1963 περίπου. Ήταν η κατασκευή προϊόν διαπαιδαγώγησης και το πρώτο μου δώρο στη μητέρα μου στη γιορτή της 8 Μάρτη.

 

ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 

1857-1917: Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 – στα πλαίσια της Β΄ Διεθνούς- ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας».

Εξόριστες γυναίκες στο Τρίκερι [από το αρχείο της Αγλαΐας Αρχοντή]

 

Οι γυναίκες παρτιζάνες

    Στις 8 Μαρτίου του 1917, στην πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Πετρούπολη, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν γεμίζοντας τους δρόμους όλης την πόλη. Αυτό σηματοδότησε την αρχή της ρωσικής επανάστασης. Οι γυναίκες στην Αγία Πετρούπολη έκαναν απεργία εκείνη την ημέρα για το «Ψωμί και την Ειρήνη» - απαιτώντας το τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, τον τερματισμό των ελλείψεων τροφίμων και το τέλος του τσαρισμού. Η Σοβιετική κυβέρνηση που προέκυψε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όρισε την 23η Φεβρουαρίου (8 Μαρτίου) ως επίσημη αργία την «Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας» στη Σοβιετική Ένωση.

Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917 με την ψήφιση του πρώτου Σοβιετικού Συντάγματος, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Χρειάστηκε να περάσουν 60 χρόνια ως το 1977, που η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

 

 

 

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ

 

Ο Μαρίνος Αντύπας

 

1907: Τη νύχτα της 8ης προς 9η του Μάρτη 1907 δολοφονήθηκε στο χωριό Πυργετός της Λάρισας ο Μαρίνος Αντύπας, πρωτοπόρος Έλληνας σοσιαλιστής και ένθερμος κήρυκας της κατάργησης των τσιφλικιών και της απόδοσης της γης στους ακτήμονες αγρότες. Η δολοφονία του οργανώθηκε, όπως αποδείχτηκε, από τους μεγαλοτσιφλικάδες της Θεσσαλίας, που έβλεπαν τον Αντύπα να «οργώνει» τον κάμπο και να μεταφέρει το εξεγερτικό του μήνυμα στους κολίγους. Εκτελεστικό όργανο των τσιφλικάδων ήταν ο Ιωάννης Κυριακός, έμπιστος επιστάτης του μεγαλοτσιφλικά Αριστείδη Μεταξά, ο οποίος πυροβόλησε πισώπλατα με δίκαννο όπλο τον Αντύπα. Τα τελευταία λόγια του Αντύπα, που ξεψύχησε στην αγκαλιά του εξαδέλφου του Παναγιώτη Σκιαδαρέση, ήταν: «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία», το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης.

      Ο Μαρίνος Αντύπας γεννήθηκε το 1872 στο χωριό Φερεντινάτα της Κεφαλονιάς. Εκεί τέλειωσε το σχολείο και στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα, για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή. Κατά τη διάρκεια των σπουδών τους ήρθε σε επαφή με τους κύκλους των πρώτων σοσιαλιστών και εντάχτηκε στον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Όμιλο του Σταύρου Καλλέργη. Ο ίδιος, σε ένα γράμμα του, προσδιορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα στο θολό τότε τοπίο των σοσιαλιστικών θεωριών.

Απορρίπτει, λοιπόν, τον αναρχισμό, όπως και το «χριστιανικό σοσιαλισμό» και δηλώνει την πίστη του στον επιστημονικό σοσιαλισμό. Συμμετείχε σε όλες τις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια της εποχής για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των αγροτών, ενώ πήγε εθελοντής στην Κρήτη, όταν ξέσπασε στο νησί η επανάσταση. Μετά τις διώξεις που υπέστη εγκατέλειψε την Ελλάδα, πήγε στη Ρουμανία και επέστρεψε στη Θεσσαλία, όπου εγκαταστάθηκε στο κτήμα του θείου του Γ. Σκιαδαρέση. Αυτό ήταν το ορμητήριό του, απ' όπου ξεκινούσε για να διασχίσει ολόκληρο το θεσσαλικό κάμπο με τα φλογερά του κηρύγματα.

Στο τελευταίο από τα μηνύματά του, στις 27 του Φλεβάρη 1907, έλεγε: «Συμφώνως προς τας ανωτέρω σκέψεις είμαι επαναστάτης, υποσκάπτων το άγριον καθεστώς μεθ' όλων μου των δυνάμεων... Φρονώ ότι το δίκαιον είναι εκεί όπου το συμφέρον των πολλών και όχι των ολίγων, επομένως μεταχειρίζομαι τας δυνάμεις μου υπέρ της εξαφανίσεως του τσιφλικιού και της πλήρους ανεξαρτησίας του καλλιεργητού»...

 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ

·        

1944: Σαν σήμερα 40 πατριώτες της Λάρισας και της περιφέρειας στο 1944 έπεφταν ομαδικά κάτω από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος των Γερμανών, έπεφταν στο βωμό της λευτεριάς για το μεγαλείο της πατρίδας. Όλοι οι πατριώτες με άφθαστο ηρωισμό και με έσχατη περιφρόνηση προς τους Γερμανούς αντιμετώπισαν το θάνατο. Στη μνήμη αυτών των παλληκαριών σκυλεύουν όλοι σήμερα, όσοι επιχειρούν να αναβιώσουν το φασισμό. Για μας, για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, η θυσία τους αποτελεί εθνική παρακαταθήκη. Στη θύμηση αυτών των ηρώων αγωνιστών στρέφουμε σήμερα τους προβολείς της μνήμης, ώστε ολόκληρος ο λαός της Λάρισας και της περιφερείας ευλαβικά να στρέψει τη σκέψη του.

Ανάμεσά στους εκτελεσμένους, τέτοια μέρα, ήταν και 5 γυναίκες: Τσάτσου Δήμητρα (Λάρισα)  Μητσούλη Κατίνα (Λάρισα), Σουλτούκη Βασιλική (Φαλάνη), Παπακωνσταντίνου Χριστίνα Αντ. (Φαλάνη), Παπαδοπούλου Βασιλεία (Καρδίτσα).

 

Τα τελευταία λόγια που αποτύπωσε στο γράμμα της η Δήμητρα Τσάτσου πρέπει να ριζώσουν καλά μέσα μας αν αγαπάμε την ΖΩΗ και τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

«…Μανούλα χάνεις μια κόρη που δεν σου ανήκε, γιατί ανήκε πριν απ’ όλα στην Ελλάδα. Με το θάνατο μου γίνονται, κόρες σου όλες οι κόρες της Ελλάδας κι εσύ γίνεσαι μάνα όλου του κόσμου και όλων των λαών που πολεμούν για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπότητα.

Είμαι υπερήφανη, ποτέ δεν περίμενα τέτοια τιμή να πεθάνω εγώ, ένα φτωχό κορίτσι, του λαού για ιδανικά τόσο ωραία και υψηλά.

    Είμαι βέβαιη πως δεν θα αισθανθώ φόβο μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα και θα σταθώ αλύγιστη, όπως στάθηκα στη ζωή.   

    Θα ήθελα η εκτέλεσίς μου να γίνει σ ανοιχτό χώρο για να ρίξω μια τελευταία μου ματιά στον Όλυμπο και στα βουνά όπου κατοικεί η αξία κι η ελπίδα της Ελλάδας.

Στον τάφο μου φέρνετε, όταν μπορείτε, κόκκινα λουλούδια. Τίποτ άλλο.

Και χτυπάτε με κάθε μέσον τη βαρβαρότητα…»