111 χρόνια από το 1910 και 200 από την Επανάσταση του 1821, η μικρομεσαία αγροτιά κρατάει ζωντανά το αίτημα της Κοινωνικής Απελευθέρωσης που έμεινε ανολοκλήρωτο παρά τους μεγάλους και αιματηρούς αγώνες της.
Οι αγρότες ήταν που το 1821 σήκωσε το όπλο στο χέρι κατά της οθωμανικής κατοχής και τυραννίας, αυτοί αποτέλεσαν, κυρίως, τον επαναστατικό στρατό που το διηύθυναν οι καπεταναίων, λαϊκοί αγωνιστές, που προέρχονταν από τα σπλάχνα της. Πάλεψαν μέχρι το τέλος, παρότι στα κύρια αιτήματα της επανάστασης δεν συμπεριλαμβάνονταν αιτήματα δικά τους. Ακόμα και εκείνη, η υπό συγκρότηση αστική τάξη που υπήρξε ο οργανωτής της Επανάστασης, μέσω της «Φιλικής Εταιρείας», είχε συγκεχυμένα και τότε παράλληλα προσπαθούσε να διαμορφώσει, ακόμα και τα δικά της κοινωνικά αιτήματα…
Η Κοινωνική και Εθνική σημασία της Επανάστασης, είναι πλέον αναμφισβήτητη. Ο πόθος όμως του αγρότη-κολίγα για την Απελευθέρωσή του έμεινε ανεκπλήρωτος. Ο Οθωμανός τιμαριούχος έγινε χριστιανός τσιφλικάς, οι βασανισμοί του μουσουλμάνου σούμπαση βρήκε το αντίστοιχό του στον χριστιανό επιστάτη που είχε την δικαιοδοσία να τιμωρεί και με ραβδισμούς, όπως μας περιγράφει στο βιβλίο του ο Τσοποτός στο, Γη και γεωργοί της Θεσσαλίας(1912).
Το χειρότερο, ίσως, όλων ήταν το πέταγμα από την γενέθλια γη τον κολίγα που επί αιώνες ήταν συνδεδεμένος μ’ αυτήν, γιατί τον «χριστιανό-Έλληνα» τσιφλικά τον ενδιέφερε η γη να μη συνδέεται με άλλα «βαρίδια», οδηγώντας σε απόγνωση χιλιάδες δουλοπάροικους κολίγους με τις οικογένειές τους. Έφτασαν μάλιστα, όχι λίγες φορές να αναπολούν την προηγούμενη περίοδο που ήταν υπό τον οθωμανικό ζυγό. Έγραφε γι’ αυτό το θέμα ο τοπικός τύπος: Επί τουρκοκρατίας και υπό γαιοκτήμονα Χασάνην, μολονότι μετά μαρτυρικής καρτερίας, ετηρήσατε την γλώσσαν, την θρησκείαν, και αυτήν έτι την κοινωνικήν ελληνικήν μορφήν … μολαταύτα είχετε στέγην, είχετε θρέμματα, είχετε εκκλησίαν, συγγενείς, γείτονες, είχετε χωρίον, νυν δε επί ελληνοκρατίας και υπό Κώσταν ή Χρήστον γαιοκτήμονα ουδέν τούτων έχετε⸱ κατακλίνθητε εν υπαίθρω, αλήται⸱ πλανήθητε τήδε κακείσε δίκην Αθιγγάνων, πλην εντεύθεν του Πηνειού προς τα ενδότερα του κράτους, ίνα μη οι κλαυθμοί, οι οιμωγαί, και οι γόοι υμών συγκοινήσωσι τους πέραν του Κρητηρίου και του Πυργετού αδελφούς, τους μακαρίζοντας υμάς επί τη απελευθερώσει, και τη διαβιώσει υπό φιλόστοργον και μεριμνώσαν περί της τύχης την νέων πολιτών ελληνικήν Κυβέρνησιν.[1]
Οι αγώνες των κολίγων της Θεσσαλίας συνεχίστηκαν και κορυφώθηκαν το 1910 με την εξέγερση του Κιλελέρ. Πριν τη θυσία στις 6 Μάρτη, πραγματοποιήθηκαν μαζικά και δυναμικά συλλαλητήρια στις θεσσαλικές πόλεις.
Στις 7 Φλεβάρη έγιναν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στα Τρίκαλα, στη Λάρισα και στο Βόλο και στις 26 Φλεβάρη στην Καρδίτσα με τη συμμετοχή πάνω από 10.000 αγροτών, αλλά και εργαζομένων, δημάρχων, δασκάλων, φοιτητών, παπάδων.
Στη συνέχεια, από την Πανθεσσαλική Επιτροπή Αγροτών ορίστηκε η Κυριακή 6 Μάρτη ως η μέρα που θα πραγματοποιούνταν Πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, στην πλατεία της Λάρισας και σε άλλα σημεία της θεσσαλικής γης, εξελίχθηκαν τραγικά γεγονότα. Στρατιώτες, εύζωνοι, ιππικό και χωροφύλακες επιτίθενται με γυμνά ξίφη, πυροβολούν και σκοτώνουν κολίγους. Η Λάρισα στρατοκρατείται.
Ένας αγώνας που ξεκίνησε από το 1881, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον οθωμανικό ζυγό, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχίζεται μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου, να γίνει ο αγρότης νοικοκύρης στον τόπο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου