ΜΠΑΡΜΠΑΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Στο άκουσμα και μόνο της λέξης
Τέμπη φέρνουμε στο νου μας διάφορες εικόνες από την Μυθολογία, τις περιγραφές
των αρχαίων συγγραφέων (Αιλιανού και Πλινίου) του φυσικού κάλλους. Ένα ρίγος
διαπερνά το κορμί μας από την αίσθηση που μας αποτυπώθηκε, έστω και αν
περπατήσαμε μία φορά στην κοιλάδα, από το χάδι της δροσερής αύρας που πνέει
μόνιμα σχεδόν στο μπουγάζι.[1]
Οι περιηγητές που ήρθαν στη
Θεσσαλία, όλοι τους επισκέφθηκαν την Κοιλάδα των Τεμπών,[2]
για να θαυμάσουν το σπάνιο φυσικό κάλλος, τον Πηνειό που την διαπερνά και την
μεγάλη ποικιλία της οργιώδους βλάστησης, η οποία αναπτύσσεται στις δυο όχθες
του, στο μέσον γιγάντιων βραχωδών τειχών. Εκτός από τον θαυμασμό της μοναδικής
μορφολογίας της κοιλάδας, ο επισκέπτης αναπολεί τα ιστορικά γεγονότα τα οποία
σημειώθηκαν στα δυο γειτονικά βουνά, στον Όλυμπο και στην Όσσα (Κίσσαβο), από
την Αρχαιότητα που η Κοιλάδα των Τεμπών ήταν ιερός τόπος και το σημείο
εκκίνησης των Δελφικών Αμφικτιονιών, οι οποίες αποτέλεσαν την πρώτη προσπάθεια
συνένωσης - συμμαχίας γειτονικών φύλων σε μία θρησκευτική, οικονομική και
πολιτική ενότητα.
