Νιάλα (12-13 Απρίλη 1947)

ΝΙΑΛΑ

(12 - 13 Απρίλη 1947)

Αν κάποια ημερομηνία και κάποιο μέρος θα έπρεπε να ορισθεί σαν σημείο αναφοράς της  ενότητας του λαού μας, δηλαδή της Λαϊκής Ενότητας, τότε σίγουρα η ημερομηνία αυτή θα ήταν 12 Απρίλη και ο τόπος η Νιάλα.

Στη Νιάλα αντάμωσαν κάτω από την

επιδιαιτησία του καιρού οι δυο αντίπαλοι, οι δυο εμπόλεμοι, οι δυο Έλληνες, τα δυο παιδιά του Λαού. Εκεί αντάμωσαν ο αντάρτης του Δ.Σ.Ε. με τον φαντάρο του Αστικού Στρατού, ο παρτιζάνος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης του Βουνού (Π.Δ.Κ.), με τον στρατιώτη της Αστικής Κυβέρνησης της Αθήνας.

Χωρίς ξένους μεσάζοντες, χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς μεσολαβητές αντάμωσαν τα παιδιά του Λαού της πρώτης γραμμής. Δεν επιδίωξαν καμιά «εθνική ενότητα», καμιά συναλλαγή, το μόνο που έκφρασαν ήταν το συναίσθημα της αδελφικής αλληλεγγύης που επιβάλλονταν από την αναγκαία πάλη για την επιβίωση.

Οι ξεκομμένοι και ξεπαγιασμένοι αντάρτες που κατάφεραν να φτάσουν[1] στην κορυφή της Νιάλας.

«Ξαφνικά αντίκρισαν αντίσκηνα. Εχθρικά αντίσκηνα.

Τι να δουν;

 Φαντάροι κουκουλωμένοι με κουβέρτες και χλαίνες, είχαν μόνο τα μάτια ξεσκέπαστα και καρτερούσαν μοιρολατρικά τον θάνατο.

 Ξυλιασμένοι κι εκείνοι, πουντιασμένοι κι οι δικοί μας. Ούτε τους μιλάνε ούτε τους πυροβολάνε. Ούτε και οι δικοί μας ανοίγουν τα όπλα τους.

Τα όπλα συμφώνησαν αυτήν την ώρα κάτω απ’ τη βία της φύσης να μη μιλήσουν για τον θάνατο. Πάγωσαν. Δεν λειτουργεί τίποτα

 Βουβή ανακωχή!

-       Είμαστε αδέρφια λένε, μη μας πειράζετε, ούτε μεις θα σας πειράξουμε.

-       Καθίστε απόψε να περάσει αυτό το κακό και το πρωί σαν καλοσυνέψει ο θεός φύγετε.κάθησαν, αγκαλιάστηκαν σαν πραγματικά αδέρφια που είχαν χρόνια ν’ ανταμωθούνε.»[2]

Αγκαλιά στις σκηνές για να καταφέρουν να ζήσουν μοιράζοντας την κουβέρτα και κάποιες σταφίδες, σοκολάτες, κονιάκ…

Την άλλη μέρα το πρωί, ήρθε ένα απόσπασμα του αστικού στρατού και η ανακωχή έληξε βάρβαρα…

Τους 30 λεβέντες που συνέλαβαν κατέβασαν βασανίζοντάς τους σ' όλη τη διαδρομή ως την Λαμία, δύο πέθαναν στη πορεία … 
Πέρασαν από στρατοδικείο, 10 καταδικάσθηκαν σε θάνατο και 19 ισόβια.

Ανάμεσά τους και η μόνη γυναίκα στέλεχος των πολιτικών οργανώσεων της Καρδίτσας, ηρωίδα του λαού, η δασκάλα Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, που ανέβασε τον συνολικό αριθμό στους 31. Ανάμεσα στους δέκα που καταδικάσθηκαν για εκτέλεση και η γυναίκα σύμβολο του Θεσσαλικού λαού.

Ακόμα και οι στρατιώτες του 106 τάγματος πεζικού «που τους έλαχε ο κλήρος» να συγκροτήσουν το εκτελεστικό απόσπασμα για να εκτελέσουν αυτά τα βλαστάρια του Ελληνικού Λαού, δεν σήκωσαν το όπλο.

Πώς να σκοτώσεις αυτούς τους γίγαντες, αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που τραγουδούν και χορεύουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα;

«Στη στεριά δε χει το ψάρι,

ούτ’ ανθός στην αμμουδιά

και οι Έλληνες δεν ζούνε

δίχως την ελευθεριά…»….

Και το άλλο τραγούδι που λέγανε στην απομόνωση

«Για μια ιδέα ευγενικιά

Δίνουμε τη ζωή μας

Χαρά σ’ αυτόν που παρατά

για μια τιμή τον κόσμο…»

Και βέβαια η λύση για την εκτέλεση δόθηκε από τους πρόθυμους, «χωροφύλακες «μαυροσκούφιδες» και «ΜΑΥδες» τρομοκράτες της Δεξιάς.. Άτομα ανεξέλεγκτα και αδίσταχτα, που εκτελούσαν πρόθυμα και με πολύ ευχαρίστηση…»[3].

Η Νιάλα και η 12^η με 13^η του Απρίλη 1947 διδάσκουν,  στέλνουν πολλά και πολυποίκιλα μηνύματα, αφήνοντας για παρακαταθήκη μια λαμπερή αστρόσκονη στις εργατικές μπριγάδες του μέλλοντος.

---

[1] Πολλοί από τους καταδιωκόμενους πολίτες που ακολούθησαν τις αντάρτικες μονάδες, αλλά και κάποιοι αντάρτες πάγωσαν κατά την διαδρομή στον αυχένα της Νιάλας

[2] Μενέλαος Μούστος (Δάφνης), «Αφηγήσεις για το Δημοκρατικό Στρατό», Π.Λ.Ε., 1954, σ.73.

[3] Βασίλης Φυτσιλής, «Βαγγελίτσα Κουσιάντζα», Σ.Ε., Δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1987, σ. 45.