Στις 23 Οχτώβρη 1944 η Λάρισα απελευθερώνεται από τον Ε.Λ.Α.Σ. (Ελληνικό Λαϊκό Απε
λευθερωτικό Στρατό).
77 χρόνια πέρασαν από την μέρα που η πόλη δεν γνώρισε όμοια τέτοια χαρά κι ελπίδα. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα τον ερχομό της «καινούργιας Άνοιξης» μες στον Οχτώβρη. Όλοι πίστευαν πως τελείωσαν με το τέρας του φασισμού και του ναζισμού οριστικά. Εγγύηση σ’ αυτό αποτέλεσε η εμφάνιση στους δρόμους της Λάρισας του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ).
Η μεγάλη είδηση μεταδίδεται. Ήρθε η ώρα της λευτεριάς, η ώρα που περίμεναν χρόνια. Όλοι οι Λαρισινοί πετάγονται στους δρόμους.
«Σε όλα τα σταυροδρόμια και τις γειτονιές ανάβονται φωτιές. Τραγούδια, χοροί, γέλια και δάκρυα, χαιρετίζουν τη λευτεριά. Στα παράθυρα ανάβουν καντήλια και κεριά. Το ηλεκτρικό εργοστάσιο μπήκε σε κίνηση αμέσως και τα σπίτια φωτίζονται. Τα ξημερώματα παρέες-παρέες ο κόσμος με τραγούδια αρχίζει να συγκεντρώνεται στη πλατεία. Άντρες, γυναίκες, αγόρια, κορίτσια, γέροι, τρέχουν χαρούμενοι. Ήταν λεύτεροι.
Στο μεταξύ το εφεδρικό ΕΛΑΣ και τμήματα της Πολιτοφυλακής περιφέρονταν στους δρόμους κι’ επέβλεπαν τη τάξη. Η τάξη κρατήθηκε παραδειγματικά. Οι αποθήκες που άφησαν οι Γερμανοί έμειναν άθικτες απ’ τον κόσμο. Η πειθαρχία που έδειξε ο λαός με όλο τον πανζουρλισμό της λευτεριάς, ήταν ανώτερη. Ούτε ένα επεισόδιο, ούτε μια αντεκδίκηση.
Η υποδοχή των ελευθερωτών.
Μέσ’ στην πλημμύρα αυτήν ακούγεται μια φωνή: «Αντάρτες-αντάρτες», ο κόσμος τους αρπάζει, τους αγκαλιάζει, τους φιλεί, τους γεμίζει λουλούδια, δακρύζει από τη συγκίνηση. Πολλούς τους κατέβασαν από τα άλογα.
Με συγκίνηση που δεν μπορούσαν να την κρατήσουν, περνάνε οι αντάρτες της ίλης του Λεωνίδα[1], το ηρωικό 3ο σύνταγμα του Αραβίδα[2] και του Ζιώγα[3] και το 1ο τμήμα της Ε.Π.
Ο κόσμος τους ζώνει και δεν τους αφήνει να προχωρήσουν.
Μαζί με τα λουλούδια ο κόσμος τους γεμίζει και με δώρα.
Οι ηρωικοί πολεμιστές με συγκίνηση δέχονται όλες αυτές τις εκδηλώσεις του λαού.
Κατά τις 8 δυο συμμαχικά αεροπλάνα περνάνε ψηλά και προφυλακτικά.
Η Ταξιαρχία του Μπουκουβάλα[4].
Σε λίγο μπαίνει το 1ο Σύνταγμα Ιππικού με επικεφαλής τον συν/ρχη Γερασιμίδη.[5]
Όταν φάνηκε το αυτοκίνητο της διοίκησης της Ταξιαρχίας με τον δοξασμένο συν/ρχη Κασσάνδρα[6], τον θρυλικό Μπουκουβάλα και τον επιτελάρχη Καραστάθη[7], ο κόσμος ξέσπασε σε παραλήρημα χαράς. Το αυτοκίνητο δεν μπορεί να προχωρήσει.
Όταν πέρασαν τα μηχανοκίνητα, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, παρμένα σε σκληρές μάχες, ο κόσμος μένει για μια στιγμή άναυδος κι’ ύστερα ξεσπάει σε έναν πανζουρλισμό.
Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από χαρά, τραγούδια και φωνές. Χιλιάδες λαού είναι συγκεντρωμένοι στην πλατεία και στους δρόμους. Σ’ αυτή τη σκηνοθεσία βγαίνει ένας συναγωνιστής στον εξώστη της Εθνικής Τράπεζας από μέρους της Επ. Επ. του ΕΑΜ, χαιρετίζει την συγκέντρωση και παρουσιάζει τους ομιλητές, Καραγιώργη και Γ. Παπαϊωάννου.
Ο Μπουκουβάλας με μεγάλη συγκίνηση και διακοπτόμενος συχνά είπε μεταξύ άλλων: «Από μήνες στριφογύριζαν οι καβαλάρηδες στη Λάρισα. Η ψυχή τους όλων ήταν κοντά σας και ένοιωθαν τον μεγάλο σας πόθο για την Λευτεριά και ότι έπρεπε αυτοί να σας την χαρίσουν. Με τα όπλα, τα αυτοκίνητα, τα τανκς και τις μοτοσυκλέτες που πήραμε απ’ τους καταχτητές κατορθώσαμε να πλησιάσουμε περισσότερο την πόλη και σήμερα να είμαστε εδώ. Δίνουμε το λόγο μας ότι θα σταθούμε δίπλα στο λαό και θα υπερασπίσουμε τις λαϊκές ελευθερίες.»
Συνεχίζοντας ο αρθρογράφος της «Αλήθειας» περιγράφοντας για την πρώτη μέρα της Απελευθέρωσης, αναφέρει:
«Η πόλη όλη μέρα ήταν σημαιοστολισμένη με Ελληνικές, Σοβιετικές, Αγγλικές και Αμερικάνικες σημαίες.
Το βράδυ η πλατεία φωταγωγήθηκε κι’ ο κόσμος ως αργά τη νύχτα γύριζε, τραγουδώντας τα τραγούδια της λευτεριάς.
Έτσι έκλεισε η πρώτη μέρα της λευτεριάς της Λάρισας.»[8]
Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε στις 23 Οχτώβρη 1945, δηλαδή μόλις ένα χρόνο μετά και καταλήγει:
«Σήμερα ο Μπουκουβάλας σαπίζει στις Φυλακές Τρικάλων. Αυτή είναι η τιμή που έδωσε το μεταδεκεμβριανό καθεστώς των δοσιλόγων στους ήρωες.»
Κι όμως, σε ένα τόσο σύντομο διάστημα ενός χρόνου εκτός από τις συλλήψεις των καπεταναίων όπως του Κόζιακα, του Μπουκουβάλα, του Βρατσιάνου άρχισαν να μαζεύονται τα μαύρα σύννεφα. Ήδη άρχισε η περίοδος της «Λευκής Τρομοκρατίας».
Ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση, απαγορεύτηκε από τη Διοίκηση Χωρ/κής ο γιορτασμός της Απελευθέρωσης. Άρχισε η συστηματική αποψίλωση κάθε αναφοράς στους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας και η διαστρέβλωση. Η επιλογή αυτή δεν ήταν καινούργια για την κυρίαρχη τάξη, ήταν ήδη γνωστή και από το 1821, που φυλάκιζε τους αγωνιστές και εξαρτιόταν όλο και πιο πολύ από τους ξένους «προστάτες». Όλη η προσπάθεια για τον αντιφασιστικό αγώνα και ότι τον συνέδεε με τη πατριωτική συνεισφορά του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ για την συντριβή του, προσπάθησε η ξενόδουλη αστική ηγεσία να αποσβέσει από τη μνήμη του λαού.
Ο τοπικός τύπος για την απαγόρευση έγραφε: «Η Διακομματική Επιτροπή του Συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ Νομού Λαρίσης, παρουσιάστηκε στην Διοίκηση Χωρ/κής και ζήτησε άδεια για τον γιορτασμό της επετείου απελευθερώσεως της πόλης μας από τους Γερμανούς. Ο κ. Διοικητής δεν έδωσε την άδεια, ισχυριζόμενος ότι με κυβερνητική διαταγή απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις.»[9]
Όσο και αν προσπάθησαν όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος, θεσμικοί και παρακράτος, εξαφανίζοντας τα αρχεία, προσπαθώντας με απειλές, δηλώσεις μετανοίας, διαστρεβλώσεις ή καμιά αναφορά στα μαθητικά εγχειρίδιά, ακόμα και με τη βία έβαζαν τους ανθρώπους να αποκηρύξουν τους αγωνιστές συζύγους, παιδιά, γονείς, αδέρφια κλπ. Όπως και την έγγειο, Ευτυχία Σδρόλια, που ζήτησαν-εκβίαζαν οι στρατοδίκες να αποκηρύξει τον άνδρα της Νίκο Μπαντέκο για να γλιτώσει την εκτέλεση και αφού δεν τον αποκήρυξε δεν δίστασαν να την εκτελέσουν. Έκαψαν βιβλία(!), φυλάκισαν και εκτέλεσαν εκπαιδευτικούς με πρώτη την δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη), εξέδωσαν χιλιάδες προπαγανδιστικά βιβλία και διάφορα έντυπα αντικομμουνιστικά, με κρατικές δαπάνες, μοιράζοντάς τα δωρεάν στα σχολεία όλων των βαθμίδων.
Τίποτα δεν κατάφεραν, γιατί απλά η πραγματική Ιστορία καταχωρήθηκε οριστικά στη Αιώνια Διαθήκη της Αλήθειας. Γιατί γράφτηκε με το άλικο αίμα των κοινωνικών αγωνιστών και κυρίως των κομμουνιστών.
Η 23 Οχτώβρη 1944 θα είναι αιώνια για τη Λάρισα η μέρα αυτή ορόσημο μνήμης της συνεισφοράς του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς εξαρτήσεις από ξένους και ντόπιους, χωρίς εκμετάλλευση, ώστε να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους τους ανθρώπους.
[1] Ίλαρχος Λεωνίδας Ράπτης
[2] Ίλαρχος Αραβίδης, διοικητής 3/7 Συντάγματος Ιππικού.
[3] Καπετάνιος Νέστορας Ζιώγας του 3/7 Συντάγματος Ιππικού.
[4] Καπετάνιος Τάσος Δημήτριος (ψευδ. Μίμης Μπουκουβάλας) της Ταξιαρχίας Θεσσαλικού Ιππικού
[5] Ίλαρχος Γερασιμίδης, διοικητής 1ου Συντάγματος Ιππικού.
[6] Συνταγματάρχης Ιππικού Κασάνδρας Δημήτριος, διοικητής της Ταξιαρχίας Θεσσαλικού Ιππικού
[7] Ίλαρχος Καραστάθης Κωνσταντίνος, επιτελάρχης Ταξιαρχίας Θεσσαλικού Ιππικού του ΕΛΑΣ.
[8] «ΑΛΗΘΕΙΑ» της Λάρισας, 23.10.1945.
[9] «ΑΛΗΘΕΙΑ» της Λάρισας, 18.10.1945.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου