Πόση αλήθεια εμπεριέχει το παραπάνω σύνθημα σήμερα, στην μνημονιακή Ελλάδα, αλλά και διαχρονικά, που στο βωμό του κέρδους η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε δεύτερο ή τελευταίο πολλές φορές επίπεδο
Το 1972
Το 2023
Στις 16 Γενάρη του 1972 η χούντα των αμερικανόδουλων νενέκων βρίσκονταν στο πέμπτο χρόνο διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Η είδηση της τοπικής εφημερίδας αναφέρει[1]:
Η μετωπική σύγκρουσις του απογεύματος της Κυριακής, της αμαξοστοιχίας «Ακρόπολις» και της Κοινής Επιβατικής Αθηνών – Λαρίσης, μεταξύ Δοξαρά και Ορφανών, απέβη πολύνεκρος, προεκάλεσε γενικήν οδύνην εις όλην την χώραν, ανεστάτωσε την πόλιν μας και την πλησιόχωρον περιοχήν και συνεκίνησε βαθύτατα τον Λαόν μας και τον σιδηροδρομικόν κόσμον.
Υπήρξεν εξαιρετικώς πολύνεκρος, συνέβη εις τοιαύτην έντασιν, ίσως διά πρώτην φοράν εις τα σιδηροδρομικά μας χρονική και εσκόρπισε το πένθος και τον πόνον εις μέγαν αριθμόν συνανθρώπων μας… Τελικώς εκ της μετωπικής σφοδροτάτης συγκρούσεως υπάρχουν 17 νεκροί[2] και 38 τραυματίαι.
Στα σχόλια του ίδιου φύλλου της εφημερίδας έγραφε: …Εκεί, παρά τα Ορφανά, δύο αμαξοστοιχίαι, καλπάζουσαι καθώς ήρχετο η νυξ, συνεκρούσθησαν, ετυλίχθησαν εις τας φλόγας και ανύποπτοι μέχρι της στιγμής εκείνης ταξιδιώται, συνήντησαν τον θάνατον ή ετραυματίσθησαν, εν μέσω φλογών και συντριμμάτων… Τις πταίει διά το ραντεβού του θανάτου;
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ: ΔΟΞΑΡΑ 1972 - ΤΕΜΠΗ 2023
Προσέξτε σ’ αυτή το κείμενο της τραγωδίας στο Δοξαρά το 1972, με την τραγωδία ή για την ακρίβεια την «πολιτική δολοφονία» των Τεμπών, που έγινε στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους, πόσες ομοιότητες υπάρχουν:
1) Η αντίδραση του λαού (αιμοδοσία, η συμβολή των υγειονομικών κ.λπ.). 2) Η απόδοση ευθυνών σε εργαζόμενους (που φυσικά υπάρχουν). 3) Η αποφυγή της πολιτικής ευθύνης. 4) Η παρουσία των ανευθυνο-υπεύθυνων για να εκφράσουν την «βαθυτάτην θλίψιν». 5) Η διαχρονική οικονομική αφαίμαξη του ΟΣΕ και η έλλειψη απαραίτητων υλικών. 6) Η πρόωρη προειδοποίηση των εργαζομένων για τους κινδύνους και άλλες πολλές ομοιότητες που θα συναντήσει ο αναγνώστης.
1) α) - Αιμοδοσία
 |
| Το 1972 |
 |
| Το 2023 |
Εις εκκλήσεις περί αιμοδοσίας συγκινητική υπήρξεν η προσέλευσις των Λαρισαίων καθώς και κατοίκων της περιοχής οι οποίοι, παρά τας δυσμενείς καιρικάς συνθήκας ξεκίνησαν με κάθε μέσον από τα χωριά τους και προσήλθαν στα Νοσοκομεία και τις κλινικές και προσέφεραν το αίμα των διά την διάσωσιν των κινδυνευόντων τραγικών θυμάτων. [3]
Και στα σχόλιά της ίδιας εφημερίδας επισημαίνει: …Το ευχάριστον αυτό γεγονός, φανερώνει την ποιότητα των αισθημάτων του Λαού της Λαρίσης.
β) Η συμβολή των υγειονομικών
 |
| Το 1972 |
Πριν απ’ όλους έπρεπε να απευθύνουμε τους επαίνους και τα συγχαρητήριά μας στους γιατρούς και το προσωπικό των νοσοκομείων, αυτοί είναι που υλοποίησαν τις καλές προθέσεις του κοινού. Αυτοί που ξενύχτησαν πάνω στους τραυματίες και μπόρεσαν με υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσουν στη ζωή τους περισσότερους. Αυτοί έδωσαν θάρρος, παρηγοριά και ελπίδες.
Ποιος μπορεί ν’ αγνοήσει αυτούς τους λευκούς αγγέλους, των χτυπημένων απ’ τη ζωή… Έκρυβαν τον ανθρώπινο πόνο τους, για να δίνουν κουράγιο στους πάσχοντες και συμπάσχοντες. Εθελοντική ήταν η δουλειά τους. Κι αν οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να δώσουν αίμα, αξιοποίησαν το προσφερόμενο αίμα με σύνεση. Και νίκησαν το θάνατο.
Ο ΟΣΕ και η Χούντα «εκφράζουν την λύπη τους»
και επιρρίπτει την ευθύνη σε υπάλληλο(!)
2) Πρώτες ευθύνες στους «αδύναμους» στόχους
 |
| Το 1972 |
Οι σταθμάρχες του Δοξαρά και από τα Ορφανά …μετά το δυστύχημα συνελήφθησαν υπό των Αστυνομικών Αρχών, και ήδη έχουν τεθή εις την διάθεσιν της προανακρίσεως.[4]
Λίγο μετά ευθύνες ρίχτηκαν και σε άλλον εργαζόμενο, στον «ρυθμιστή του Κέντρου Ελέγχου κυκλοφορίας των συρμών στην Αθήνα».[5]
Ο ΟΣΕ, εκτός από την έκφραση της λύπης του διά την προχθεσινήν τραγωδίαν και ζητεί συγγνώμην διότι ο ΟΣΕ έγινε υπαίτιος, προφανώς εκ τραγικού σφάλματος υπαλλήλου, του σοβαρού τούτου δυστυχήματος…[6]
3) Αποφυγή πολιτικής ευθύνης.
 |
| Το 1972 |
Ο πιο «αρμόδιος» (ο υφυπουργός-Περιφερειακός Διοικητής Θεσσαλίας, Ι. Λαδάς) σε επίσημη ανακοίνωση ανέφερε: «[Το ατύχημα] οφείλεται εις την εγκληματική αμέλεια εκείνων οι οποίοι ενώ είναι υπεύθυνοι διά την ζωήν των πολιτών, δεν έχουν συναίσθησιν της ευθύνης διά την ζωήν των συνανθρώπων των…»[7]
4) Ο «οι «ανεύθυνο-υπεύθυνοι» εξέφρασαν την «βαθυτάτην θλίψιν».
 |
| Το1972 |
Οι χουντικοί στρατοκράτες και υπεύθυνοι της κατάστασης των σιδηροδρόμων «ενδιαφέρονται»(!).
Ο διοικητής της ΕΣΑ, ο Ι. Λαδάς, τότε «υφυπουργός περιφερειακός διοικητής Θεσσαλίας», συνοδευόμενος με όλο το χουντικό διορισμένο συνονθύλευμα (νομάρχη Καστρίσιου, διοικητή Ιης Στρατιάς αντ/γου Λατσούδη, του Α.Δ.Χ.Θ. συν/ρχου Σταματοπούλου κ. ά.), έφτασε «επί τόπου».
Ο «αντιβασιλεύς» αντ/τηγος Γ. Ζωιτάκης εξέφρασεν την βαθυτάτην θλίψιν του …και την εξ ύψους παρηγορίαν…
Δεν θα μπορούσε βέβαια, να λήψει και το «ενδιαφέρων του πρωθυπουργού». Ο διχτάτορας Γ. Παπαδόπουλος παρηκολούθησε ενεργώς από της 6ης απογευματινής της χθες την λήψιν μέτρων, διατάξας την άμεσον κινητοποίησιν…
Και να που εμφανίζονται «κατόπιν εορτής» και οι άλλοι δύο «αδελφοί Αντιπρόεδροι», Παττακός και Μακαρέζος, δίνοντας όχι με την μορφή οδηγιών, αλλά ως συγκεκριμένη εντολή τον εφοδιασμό του ΟΣΕ με τον απαραίτητο αριθμό ραδιοτηλεφώνων διά τας ανάγκας των αμαξοστοιχιών και των σταθμών κινήσεως. Ο ΟΣΕ οφείλει να πράξη τούτο και παρατύπως… Το αίτημα αυτό εκκρεμούσε από καιρό και αδιαφορούσαν.
5) Η οικονομική αφαίμαξη του ΟΣΕ και η έλλειψη απαραίτητων υλικών.
 |
| Το 1972 |
Και "κατόπιν εορτής", δηλαδή, μετά τους θανάτους τόσων ανθρώπων, έρχονται διάφοροι "φωστήρες", όπως οι δημοσιογράφοι Τσήμας, Πρετεντέρης κ.ά., να εύχονται -"πατώντας" πάνω στους νεκρούς- πως ίσως θα βελτιωθεί ο σιδηρόδρομος. Αυτό φαίνεται πως έκανε "εκ των υστέρων" και η χούντα, όπως φαίνεται από το παρακάτω απόκομμα της εφημερίδας.
Από την προανάκριση διαπιστώθηκαν τα εξής:
Τα Δελτία της 15ης και 16ης Ιανουαρίου 1972, ήτοι μίαν ημέραν προ του δυστυχήματος και κατά την ημέραν αυτού, φέρουν τας εξής παρατηρήσεις, των υπαλλήλων (ρυθμιστών) οι οποίοι ήσαν υπηρεσία τας ως άνω η μέρας εις το κέντρον: «Κλήσεις ουδόλως μεταβιβάζονται»… και τούτο σημαίνει ότι το τηλέφωνο του Κέντρου Ελέγχου δεν μετέδιδε, δηλαδή ήτο άχρηστο, διά τον υπάλληλον του Κέντρου…
Ο ρυθμιστή του Κέντρου Ελέγχου κυκλοφορίας των συρμών στην Αθήνα υποστηρίζει: «αν λειτουργούσε το τηλέφωνό του θα απεφεύγετο το δυστύχημα, διότι θα ρύθμιζε ο ίδιος την κίνησιν των τραίνων και δεν θα ανελάμβανον πρωτοβουλίαν οι σταθμάρχαι».[8]
Η «Ελευθερία» μας δίνει μία ακόμα πληροφορία: Κατά τον Φθινόπωρον του απελθόντος έτους εγράφη εις την στήλην αυτήν, ότι ο ΟΣΕ θα έπρεπε να εφοδιάση τας αμαξοστοιχίας με ραδιοτηλέφωνα μικράς εμβελείας, ώστε ανά πάσαν στιγμήν να υπάρχει επαή μεταξύ αυτών και ακόμη μεταξύ των σταθμών και των κινουμένων αμαξοστοιχιών. Αν τούτο εγένετο διά μιας δαπάνης ενός ή δύο εκατομμυρίων, δεδομένου ότι ταύτα θα ηδύναντο να εισαχθούν ατελώς, θα διασώζοντο τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι εύρον τραγικόν θάνατον και θα εγλύτωνε ο ΟΣΕ και τα εκατομμύρια τα οποία απωλέσθησαν από την απελθούσαν καταστροφήν. Δεν ήκουσεν, όμως, ο ΟΣΕ την σοφήν συμβουλήν και δεν εσκέφθη πόσον τραγικόν είναι να χάνονται άνθρωποι, εις την εποχήν μας και μάλιστα ταξιδεύοντες με το ασφαλέστερον θεωρούμενον μέσον, το τραίνο.
Συνεχίζει παρακάτω η «Ελευθερία»: …συμφωνούμεν απολύτως με όσα γράφει [για τον ΟΣΕ] Αθηναϊκή συνάδελφος, ύστερα από το φοβερόν δυστύχημα της Κυριακής.
«Γεννά, πρόβλημα αναδιοργανώσεως των σιδηροδρόμων, γράφει, η πολύνεκρος σύγκρουσις. Η όλη εκμετάλλευσις των τραίνων, πρέπει να στηρίζεται εις την ασφάλειαν του κοινού…» [9]
6) Η πρόωρη προειδοποίηση των εργαζομένων για τους κινδύνους
 |
| Το 1972 |
 |
| Το 2023 |
Αμέσως μετά το πολύνεκρο δυστύχημα του Δερβενίου, η Πανελλήνιος Ομοσπονδία Σιδ/μικών σε ανακοινώσεις της στον Τύπο έλεγε μεταξύ των άλλων:
«Με απόφαση της διοικήσεως των Σιδηροδρόμων του Ελληνικού Κράτους, η ισχύς της οποίας άρχισε από της 1ης Αυγούστου 1968 καταργήθηκε (προφανώς διά λόγους οικονομίας) η θέση του τροχοπεδιτού ουράς, απ’ όλες τις επιβατικές αμαξοστοιχίες. Η ομοσπονδία μας κατ’ επανάληψη απευθύνθη στην διοίκηση του ΣΕΚ χωρίς να ληφθούν όμως μέτρα ασφαλείας. Κατά τας απόψεις μας τίθεται εν κινδύνω η ασφάλεια των συρμών συνεπεία της καταργήσεως των τροχοπεδητών ουράς».[10]
ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ - ΑΠΟ ΤΟ 1968 ΩΣ ΤΟ 1972 -
ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ
ΜΕ 58 ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ 156 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ
 |
| Το 1972 |
Τη Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη 1968 στο Δερβένι Κορινθίας συγκρούστηκαν δύο τραίνα μεταξύ τους που στοίχησε τη ζωή σε 34 ανθρώπους και 102 τραυματίστηκαν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι επιβάτες ήταν ψηφοφόροι, που είχαν πάει να ψηφίσουν για «δημοψήφισμα για το Σύνταγμα» της χούντας των Συνταγματαρχών η οποία βρισκόταν τότε στην εξουσία και το οποίο είχε διεξαχθεί μια μέρα νωρίτερα.
Στις 23 Δεκέμβρη 1971 συγκρούστηκε στο Κρυονέρι Αττικής αυτοκινητάμαξα με εμπορική αμαξοστοιχία με αποτέλεσμα να υπάρξουν 5 νεκροί και 36 τραυματίες.
Σε διάστημα 24 ημερών από το προηγούμενο δυστύχημα και συγκεκριμένα στις 16 Γενάρη 1972, στο Δοξαρά, βρήκαν τραγικό θάνατο 19 άτομα από την σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών και τραυματίστηκαν 80 περίπου.
Ποιος φταίει;
Τέλος η εφημερίδα αναρωτιέται: ποιος επί τέλους φταίει; Η αμέλεια των οδηγών, τροχοπεδητών, μηχανοδηγών κ.λπ.;
Ή μήπως φταίει το δίκτυο ή τέλος τα ίδια τα οχήματα;
Στην περίοδο της χούντας έγιναν στην Ελλάδα τα δύο (2) μεγαλύτερα σε αριθμό νεκρών και τραυματιών σιδηροδρομικά ατυχήματα (Δερβένι Κορινθίας και Δοξαρά Λάρισας), με τουλάχιστο 58 νεκρούς και τον τραυματισμό 200 περίπου ανθρώπων.
Η μεγαλύτερη όμως τραγωδία έγινε στην μνημονιακή Ελλάδα στις 1.3.2023 στα Τέμπη με 57 (μέχρι τώρα αναγνωρισμένους) νεκρούς και 170 περίπου τραυματίες.
Έτσι σαν απολογισμό έχουμε στην ιστορία των σιδηροδρόμων τα δύο από τα τρία πιο μεγάλα (σε αριθμό θυμάτων), δυστυχήματα στην Ελλάδα, να γίνονται στην ευρύτερη περιοχή της Λάρισας (Τέμπη, Δοξαρά).
Επισημαίνοντας τις ελλείψεις και την ανασφάλεια της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας ο σκιτσογράφοι εμπνεύστηκαν τα παρακάτω σκίτσα:
 |
| Το 1972 |
 |
| Το 2023 |
Πόσο διαχρονικό και επίκαιρο είναι το σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Ελλάδα των μνημονίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ:
ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ,
ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ.
[1] «Ελευθερία» της Λάρισας, 25.01.1972.
[2] Ο αριθμός των νεκρών του πολύνεκρου δυστυχήματος , εκ της συγκρούσεως των δύο αμαξοστοιχιών παρά το Δοξαρά, ανήλθε εις 19. («Ελευθερία» της Λάρισας, 25.01.1972). Κάποιοι αναφέρουν πως ο τελικός απολογισμός ήταν 21 νεκροί.
[3] «Ελευθερία» της Λάρισας, 18.01.1972.
[4] «Ελευθερία» της Λάρισας, 18.01.1972.
[5] «Ελευθερία» της Λάρισας, 19.01.1972
[6] «Ελευθερία» της Λάρισας, 19.01.1972.
[7] «Ελευθερία» της Λάρισας, 20.01.1972.
[8] «Ελευθερία» της Λάρισας, 21.01.1972.
[9] «Ελευθερία» της Λάρισας, 20.01.1972.
[10] «Ελευθερία» της Λάρισας, 21.01.1972.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου