8 Μάρτη 1944 - Στο βωμό της λευτεριάς - ΟΙ 40 ΛΑΡΙΣΙΝΟΙ - Στο εκτελεστικό απόσπασμα των Ούννων

 

Ένας από τους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς, ο Γιάννης Πατέρας αψηφώντας το σκύλιασμα των Γερμανών, είπε αυτά τα αξέχαστα λόγια στους συναγωνιστές του κλίγες στιγμές πριν εκτελεστούν: "Αδέλφια, πεθαίνουμε για την Ελλάδα μας και για τη Λευτεριά του Λαού μας!"

1944: Σαν σήμερα 40 πατριώτες της Λάρισας και της περιφέρειας στο 1944 έπεφταν ομαδικά κάτω από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος των Γερμανών, έπεφταν στο βωμό της λευτεριάς για το μεγαλείο της πατρίδας. Όλοι οι πατριώτες με άφθαστο ηρωισμό και με έσχατη περιφρόνηση προς τους Γερμανούς αντιμετώπισαν το θάνατο. Στη μνήμη αυτών των παλληκαριών σκυλεύουν όλοι σήμερα, όσοι επιχειρούν να αναβιώσουν το φασισμό. Για μας, για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, η θυσία τους αποτελεί εθνική παρακαταθήκη. Στη θύμηση αυτών των ηρώων αγωνιστών στρέφουμε σήμερα τους προβολείς της μνήμης, ώστε ολόκληρος ο λαός της Λάρισας και της περιφερείας ευλαβικά να στρέψει τη σκέψη του.

Απ' αυτήν την θυσία - ανήμερα της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας - δεν θα μπορούσαν να είναι απούσες και οι ηρωικές γυναίκες της Αντίστασης.

Ανάμεσά στους εκτελεσμένους, ήταν και 5  λεβέντισσες γυναίκες: η Τσάτσου Δήμητρα (Λάρισα), η Μητσούλη Κατίνα (Λάρισα), η Σουλτούκη Βασιλική (Φαλάνη), η Παπακωνσταντίνου Χριστίνα Αντ. (Φαλάνη), η Παπαδοπούλου Βασιλεία (Καρδίτσα).

Δήμητρα Τσάτσου

Τα τελευταία λόγια που αποτύπωσε στο γράμμα της η Δήμητρα Τσάτσου πρέπει να ριζώσουν καλά μέσα μας αν αγαπάμε την ΖΩΗ και τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

«…Μανούλα χάνεις μια κόρη που δεν σου ανήκε, γιατί ανήκε πριν απ’ όλα στην Ελλάδα. Με το θάνατο μου γίνονται, κόρες σου όλες οι κόρες της Ελλάδας κι εσύ γίνεσαι μάνα όλου του κόσμου και όλων των λαών που πολεμούν για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπότητα.

Είμαι υπερήφανη, ποτέ δεν περίμενα τέτοια τιμή να πεθάνω εγώ, ένα φτωχό κορίτσι, του λαού για ιδανικά τόσο ωραία και υψηλά.

    Είμαι βέβαιη πως δεν θα αισθανθώ φόβο μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα και θα σταθώ αλύγιστη, όπως στάθηκα στη ζωή.   

Θα ήθελα η εκτέλεσίς μου να γίνει σ ανοιχτό χώρο για να ρίξω μια τελευταία μου ματιά στον Όλυμπο και στα βουνά όπου κατοικεί η αξία κι η ελπίδα της Ελλάδας.

Στον τάφο μου φέρνετε, όταν μπορείτε, κόκκινα λουλούδια. Τίποτ άλλο.

Και χτυπάτε με κάθε μέσον τη βαρβαρότητα…»