Καλό ταξίδι σ. Νίτσα και καλό αντάμωμα με τον Καπετάνιο!!!

Έφυγε την Παρασκευή στις 26 Γενάρη 2018, σε ηλικία 89 ετών η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος,

των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών και των εργαζομένων, για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη, Ελένη (Νίτσα) Τσάπανου – Τάσου (Μπουκουβάλα).

Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στην αντίσταση, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Μετά την απελευθέρωση βιώνει όλη αυτή τη θηριωδία που εξαπολύθηκε, μετά τη νέα κατοχή στους Βρετανούς και λίγο μετά στους Αμερικάνους, στους αγωνιστές της Αντίστασης.

Όλη η οικογένεια περνάει «διά πυρός και σιδήρου» από τα ντόπια τσιράκια των νέων κατακτητών. Η αυξανόμενη βία, ο κίνδυνος για τη ζωή και περισσότερο που τρόμαζε τη Νίτσα το «τσαλάκωμα» της προσωπικής της τιμής και αξιοπρέπειας, την αναγκάζουν να ακολουθήσει τον μονόδρομο του βουνού, παρόλο που τόνιζε πως δεν ήταν επιλογή της.

Τις αναθέτουν το νευραλγικό πόστο της αποκρυπτογράφου του ασυρμάτου, που τον διατηρεί ακόμα και μετά την κατάρρευση του Γράμμου (Αύγουστο 1949), όταν αποκλείστηκε η ομάδα της στον Όλυμπο μέχρι τον Δεκέμβρη του 1949 που πιάστηκε.

Ακολούθησε την πεπατημένη οδό των Στρατοδικείων με το Ν.509 για κατασκοπεία, καταδικάζεται ισόβια τον Σεπτέμβρη 1950, φυλακίζεται και οδηγείται στις φυλακές Αβέρωφ, μένοντας φυλακισμένη για δέκα χρόνια.

 «Φεύγοντας άφησα πίσω μου στο Αβέρωφ σαράντα εφτά γυναίκες. Οι γυναικείες φυλακές είχαν σχεδόν αδειάσει.

Πήγα στο χωριό μετά από χρόνια. Έφυγα νέο κορίτσι. Τα αδέρφια μου και ο θείος μου σκοτωμένοι. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πριν από λίγα χρόνια, όπως και οι δύο παππούδες …

Για το καλωσόρισμα έρχονταν το βράδυ Μάυδες και πυροβολούσαν με αυτόματα τη γρυπίδα του σπιτιού. Δέκα χρόνια μετά τον αλληλοσπαραγμό, αυτοί συνεχίζουν το βιολί τους Τίποτε δεν διδάχθηκαν απ’ τον Εμφύλιο. Έφυγα για Λάρισα».

Εκεί συνέχισε τους κοινωνικούς αγώνες. Παντρεύτηκε τον Δημήτρη Τάσο, τον θρυλικό καπετάνιο του Θεσσαλικού Ιππικού του ΕΛΑΣ, Μίμη Μπουκουβάλα.

 Το 2010 δημοσιεύει ένα πόνημα που σιγοβράζει για χρόνια. Τίτλος του: «Με τον ασύρματο της 123^ης Ταξιαρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον Όλυμπο».

Το βιβλίο γράφτηκε «με σεβασμό στη μνήμη αυτών που χάθηκαν. Κάνοντας το χρέος μου απέναντι σ’ αυτές τις ομάδες ανταρτών, στις ομάδες των νέων παιδιών της θυσίας, της ανιδιοτέλειας και της παλληκαριάς. Που πάλεψαν μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες, εκεί ψηλά στον παγωμένο Όλυμπο, χωρίς να λιποψυχήσουν. Και που πάντα έλεγαν: «Η κοινωνία κάποτε θα γίνει καλύτερη. Πρέπει να γίνει καλύτερη».».

Καλό ταξίδι Νίτσα και καλό αντάμωμα με τον Καπετάνιο!!!

Κι εμείς το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε είναι πως: θα συνεχίζουμε να παλεύουμε για να εκπληρώσουμε το όραμα  αυτών των «τελευταίων» ανταρτών του Ολύμπου, που ήταν και δικό σου: «να γίνει η κοινωνία μας καλύτερη, γιατί πρέπει να γίνει καλύτερη».