Έφυγε ο Θανάσης Ριζάκης για να συναντήσει τους συναγωνιστές του, στις Ταξιαρχίες της Λευτεριάς

 

ΚΑΛΌ ΤΑΞΊΔΙ σύντροφε Θανάση στον αστρόκοσμο της Ιστορίας.

 Όλα τα χρόνια πάλευες για την ανάδειξη της Αληθινής Ιστορίας των αγώνων και την απόδοση τιμής στους αγωνιστές του αντιφασιστικού και λαϊκού μας κινήματος.

Ο ίδιος δεν είχες ανάγκη ν’ αποδείξεις την αγάπη για την πατρίδα και τον λαό μας. Η φυσική σου παρουσία και μόνο το μαρτυρούσε.

Έδωσες το μεγάλο παρόν, από μικρό παλληκαράκι, στα δυο μοναδικά έπη των κοινωνικών αγώνων, την Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του Ε.Λ.Α.Σ. και στην δεύτερη αγγλο-αμερικάνικη κατοχή μέσα από τις γραμμές του Δ.Σ.Ε.

Πολέμησες πρώτα στον ΕΛΑΣ ενάντια στους γερμανο-ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια τσιράκια τους. Λίγο μετά την απελευθέρωση ενάντια στον βρετανικό στρατό κατοχής και τους ταγματασφαλίτες στις μάχες του Δεκέμβρη στην Αθήνα. Όλα αυτά τα «πλήρωσες» με βαρύ προσωπικό κόστος, όπως ήταν οι πολλοί τραυματισμοί σου, αλλά και η σύλληψή σου που ακολούθησε με τον εγκλεισμό σου από του βρετανούς «συμμάχους» στο στρατόπεδο του Χασάνι (παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας), ως ανταμοιβή για την άδολη αγάπη στον λαό και τον πατριωτισμό σου.

Όταν μετά από μήνες ελευθερώθηκες γύρισες στο χωριό (Σωτηρίτσα Αγιάς) για ν’ αρχίσεις  μια νέα ειρηνική ζωή. Όμως, το δοσίλογο αστικό κράτος με την εφαρμογή της «Λευκής τρομοκρατίας» με τους σουρλάδες, τις διάφορες παρακρατικές οργανώσεις, αλλά και με την άμεση συμμετοχή του με την αστυνομία και τον προσεκτικά επιλεγμένο δωσιλογικό στρατό, άρχισε πάλι τις διώξεις.

Οι αγωνιστές που πολέμησαν τους κατακτητές, έχοντας τραυματιστεί, όπως εσύ (με διαμπερές τραύμα στο στήθος, χάσιμο των δακτύλων του αριστερού σου χεριού, του αυτιού και της ακοής), αντί να επιβραβευτούν για την υπηρεσία προς την πατρίδα, διώχτηκαν. Άλλοι πολλοί, κάθε ηλικίας, βασανίστηκαν απάνθρωπα, φυλακίστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν, εξορίστηκαν, ακόμα και δολοφονήθηκαν, όπως τα οκτώ άτομα από την οικογένειά σου, που ανάμεσά τους ήταν και ο πατέρας σου.

Μονόδρομος, όπως έλεγες ήταν το βουνό… Η συμμετοχή στον Δ.Σ.Ε. ήταν μοναδική διέξοδος. Νέες περιπέτειες, νέες ταλαιπωρίες και νέες ελπίδες. Δυστυχώς στην μάχη του Καρπενησίου τον Γενάρη του 1949 χάνεις και το ένα χέρι. Ακολουθούν τα χειρουργεία και τέλος η αναγκαστική πολιτική προσφυγιά στην Πολωνία…

Βαριά τραυματισμένοι αντάρτες του Δ.Σ.Ε. σε κέντρο αποκατάστασης στην Πολωνία.
Ο Θανάσης Ριζάκης στην πρώτη σειρά, δεύτερος από δεξιά

Θανάση, για όλη σου αυτή την διαδρομή, όχι μόνο δεν μετάνιωσες, αλλά ήσουν περήφανος, γιατί το θεωρούσες πως έκανες το άδολο χρέος σου προς την πατρίδα και το λαό σου. Η ήσυχη συνείδησή σου και η ευγενική φυσιογνωμία σου σε έκαναν αγαπητό σε όλους και αποτέλεσες την πηγή άντλησης δύναμης για ‘μας.

 

.